تقریبا همه ما وقتی کمی عقل رس شدیم با این نصیحت که مواظب رفیق‌هایت باش، روبرو شده بودیم. اینکه رفیق خوب تو را در مسیر درست قرار می‌دهد و عاقبت داشتن رفیق بد چاه نشینی است.

بعضی از ما گوش دادیم و برخی دیگر نه. حالا هم نصیحت می‌کنند که عزیز من سفر نرو. سفر رفتن یعنی پخش کردن ویروس کرونا. یعنی مریض کردن آنهایی که بیمار نشدند. بعضی از ما گوش کردیم و بعضی نه!

همین که اسفند به آخرش رسید همچون سال‌های قبل، بار و بندیل را جمع کردیم و به دل جاده زدیم. آخر رفیق ناباب داشتن پشیمانی است و انتهای سفر رفتن هم پشیمانی است.

اگر یک نوروز خانواده را نبینید بهتر است یا اینکه یک عمر پشیمان باشید که چرا در نوروز 99 سفر رفتم و باعث اتفاق‌های ناگوار شدم.

واقعا آنهایی که سفر رفتند از کدام قبیله هستند؟ به کدام زبان حرف می‌زنند؟ خانواده برای آنها مهم است یا نه؟ سلامتی جامعه برای آنها اهمیت دارد؟

این افراد از قبیله بی‌خیال‌ها هستند که تنها به خود فکر می‌کنند. لحظه‌ای شاد باشیم، به درک دیگران کرونا گرفتند. احتمالا این افراد وقتی دلار گران می‌شود هم می‌خرند، پوشک هم انبار می‌کنند و الان هم در خانه‌شان پر از ماسک و مواد ضد عفونی کننده است.

در این میان اشکالی جدی هم به حاکمان وارد است. شهرها قرنطینه نکردید، نکردید حداقل که می‌توانید راه‌های ورود و خروج شهرها را ببینید. مردم در شهرهای خود باشند اما نتوانند از آنها خارج شوند.

برخی مثل سنگ می‌مانند و میخ آهنی به آنها کار ساز نیست و باید از قوه قهریه استفاده کرد. دیدید که با وجود اینکه می‌دانستند کرونا هست و بیمارستان‌ها درگیر بیماران کرونایی، آتش درست کردند، چهارشنبه سوری‌شان را برگزار کردند و باری به دوش کادر درمانی بیمارستان‌ها و درمانگاه گذاشتند.

واقعا با این روش‌ها نمی‌شود کرونا را مهار کرد. خیلی از مردم این ویروس را جدی نگرفته‌اند و فکر می‌کنند که در برابر دوربین مخفی ایستاده‌اند و بالاخره یکی از پشت درخت بیرون می‌آید و به آنها می‌گوید:لبخند بزنید، شما در برابر دوربین مخفی هستید.

آنهایی که سفر می‌روند، آنهایی که صبح برای خرید به بازار می‌روند و شب بر می‌گردند، بیرون غذا می‌خورند، در حرم را می‌شکنند، ضریح لیس می‌‌زنند در یک دسته هستند. این افراد برای مردم و سلامت آنها اهمیتی قائل نیستند و ساز خود را می‌زنند. پس لازم است کسی آنها را کنترل کند تا به دیگران صدمه وارد نکنند.